Zo werd ik een paar weken geleden verrast door familieperikelen. Dit is mij geenszins nieuw aangezien ik deel uitmaak van een gezin met heel veel onverwerkt leed. Ze buitelen iedere keer weer over elkaar heen en ik probeer mijn plek te vinden binnen dit geheel, maar het lukt me niet.

Al jaren probeer ik mij daarvan los te maken, maar ik weet als familieopsteller ook dat ik mij nooit los zal kunnen maken van dit gezinssysteem. Ik zal het ermee moeten doen.

Het gebeurde me weer begin januari. De boel ontplofte en ik werd geraakt daardoor. Het gevolg was dat ik niet meer kon functioneren. Mijn hele lichaam vertelde me dat ik moest ‘loslaten’, maar ik kon het niet. Ik trok het me toch weer aan met veel verdriet als gevolg. Werken lukte niet en schrijven ook niet.

En nu heb ik ook nog een nierbekkenontsteking.

De afgelopen tijd, en nu nog steeds, geniet ik van een lesje ‘loslaten’. Accepteren dat dingen zo zijn zoals ze zijn en dat afschakelen soms nodig is..

Ik ben benieuwd wat er nog meer voor mij in het verschiet ligt.

Whatever……Ik kan het aan!